Harry Svensson, voormalig journalist, kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen als de deur van de hotelkamer tegenover de zijne open staat. In het bed ligt een bekende artiest luidruchtig te ronken. Naast hem ligt een vrouw. Doodstil. Ze heeft haar ogen open en ademt niet. Svensson bedenkt zich geen moment en… maakt enkele foto’s van de situatie en belt zijn voormalige collega van de krant.

Vervolgens belt hij de politie. De happy-go-lucky Harry heeft zelf echter het een en ander te verbergen…

Op straffe des doods is de debuutroman van de Zweedse journalist Mats Olsson. Zijn visie: ‘Er is al zoveel misdaad in de wereld, ik wil schrijven over de minder serieuze kant ervan‘. Om dat voor elkaar te krijgen heeft hij het personage Harry gecreëerd: een stevige drinker die zichzelf in de vreemdste situaties met de raarste mensen weet te manoeuvreren, tot slapstick-momenten aan toe.

Bijzondere typetjes
Het boek is dan ook niet een van de vele misdaadromans, maar eentje met een eigen invalshoek. Je wordt echter niet zo het verhaal in gezogen omdat het duidelijk is dat het écht verzonnen is: de personages zijn allemaal bijzondere typetjes en de verhaallijn is dun, warrig en hangt van toevalligheden aan elkaar. Het doet me eigenlijk een beetje denken aan de Duitse crime-series uit de jaren ’90.

Olsson’s idee om elk personage een eigen manier van spreken te geven is mooi, maar het irriteert soms ook. Misschien is dat juist zijn bedoeling omdat het in het echt ook zo zou zijn?

Dat klinkt allemaal niet zo positief, maar toch leest het boek grotendeels lekker weg. Olsson heeft aandacht voor detail, waarmee hij het verhaal levendig maakt. En je wilt gewoon weten hoe het afloopt.

Lang & luchtig
Hou je van een kwaliteitsmisdaadverhaal dat je constant op het puntje van je stoel houdt, dan is Op straffe des doods niet jouw cup of tea. Maar zoek je een luchtige misdaadroman, ga er dan even goed voor zitten: door de 540 pagina’s die het boek lang is, ben je niet snel heen!

Oh en eh: na het lezen van dit boek kijk je nooit meer hetzelfde naar mannen met een gitaarkoffer op de rug…