Bardiensten draaien op festivals. Als student was het een ideale manier om gratis festivals mee te pakken. Maar f$#% it, dacht ik, waarom zou dit eigenlijk alleen zijn voorbehouden aan studenten? Ik -zo’n 8 jaar geleden afgestudeerd- schreef me in een avontuurlijke bui in als vrijwilliger voor het Trailerparkfestival in Kopenhagen, een soort Burning Man met kunst, muziek en technologie.

Mijn dagelijks leven is niet meer zo spannend als het ooit was. Ik ga nog maar zelden naar de bioscoop. Concerten: af en toe. In de zomer kom ik wel graag op één van de vele gratis cultuurfestivals in Kopenhagen maar ook daar druip ik meestal rond half twaalf  -gapend- weer af. De stem van mijn bed heeft een nogal dominante plek veroverd in mijn hoofd.

Luiheid voorbij

Ietwat teleurgesteld door mijn eigen luiheid schreef ik me daarom in als vrijwilliger op het Trailerparkfestival. Twee keer een shift van vier uur, en drie dagen gratis toegang. Dat leek me wel te doen. De Kopenhaagse versie van dit festival (ze startten dit jaar voor het eerst ook in Amsterdam – dit schreven we erover) werd dit jaar voor de 9e keer georganiseerd. In het begin werd het nog ontvangen als het relaxte, kleine zusje van Roskilde, maar ik vind dat eerlijk gezegd een vergelijking die nogal mank gaat. Het publiek is totaal anders. Veel ouder, veel minder bezig met comazuipen, en veel breder én diepgaander geïnteresseerd. Ik ga er maar even vanuit dat je niet veel fantasie nodig hebt om je voor te stellen hoe Roskilde eruit ziet (gemiddeld leeftijd 22, continue beneveld danwel kotsend) – maar dit is Trailerpark:

Meer foto- en videomateriaal vind je hier.

Muziek

Allereerst de muziek. Er zijn drie podia, waarvan 1 binnenin het Skatepark, met golvende vloeren en kekke opstapjes, en twee buiten op het asfalt, tussen de trailers. Ik pakte na mijn bardienst, die steeds tot 9 uur in de avond duurde, precies het programma mee dat voor mij het interessantst is, zonder mijn bed al teveel teleur te stellen. Wat ik zag:

Rangleklods: deze Deense elektro-noirders hebben net een nieuw album uitgebracht, en ook live deden ze het fantastisch. Met kippenvel stond ik net na mijn bardienst broodnuchter uit mijn dak te gaan op een golvende skatebaan-ondergrond.

Silvana Imam: in het programmaboekje werd ze omschreven als de Zweedse tegenhanger van Mø. Ik ben wel gefascineerd door Mø dus samen met mijn medevrijwilliger liepen we nieuwsgierig naar de Outdoortent. Manmanman wat een schreeuwlelijk. Na vijf minuten sommeerde ze iedereen die geen feminist is, de tent uit. Nu is dat niets bijzonders voor een Zweed (volgens Zweedse vriendin C. wordt iedereen in Zweden geboren als feminist), maar ik vond de agressie ietwat afstotelijk. Smaken verschillen.

Kwamie Liv: een Deense R&B-dame die het waanzinnig goed doet, internationaal. Ik pakte het laatste stukje mee en kon het niet helpen: pakkend, soulvol en het smaakt zéker naar meer.

Darkness Falls: mijn persoonlijke favoriet. Twee dames, één donker, de ander blond, met een donkere, opzwepende sound die me wat deed denken aan Beach House, maar toch ook weer niet. Net een nieuw album uitgebracht, dus luisteren maar!

Blaue Blume: ze worden gezien als mega-experimentele perfectionisten, maar ik viel er zowat bij in slaap. Dat kan ook aan het tijdstip (bijna half 12) gelegen hebben.

Oh Land: mijn andere hoogtepunt. Ik vind deze oudballetdanseresdame sowieso al geweldig, en live al helemaal. Vol energie en levenslust stuitert ze in een roze strikkenjurk over het podium, lyrisch zingend over frustratie, hoop en het leven.

Er was natuurlijk nog veel meer te luisteren, maar muziek is maar een klein onderdeel van het festival.

De kunst is de baas

Waar je op andere festivals bedolven wordt onder gadgets van sponsoren als Tuborg of Bacardi, is de visuele aankleding van Trailerpark -op de sixpackjes bier na- van een heel andere aard. Hier hebben kunstenaars het voor het zeggen. Het ongemak van bij wildvreemden op een bankje gaan zitten wordt ondervangen door een kunstige installatie van bankjes die op, onder en langs elkaar krioelen. Een discobol transformeert het stadslandschap na zonsondergang in een sterrenhemel. In de trailers (caravans), die het festival zijn naam geven, worden ieder jaar andere kunstenaars uitgenodigd een installatie te maken. Dat resulteert in een waar visueel spektakel: van confettistormen, tot slaapfeestjes en muziek maken met een stethoscoop. En de robotboys natuurlijk. Fantastisch.

Voor nørds

Nerds tijdens Trailerpark I/O

Muziek maken met een stethoscoop en robotboys klinken al redelijk edgy, op het snijvlak van kunst en technologie. Maar op Trailerpark is er nog veel meer van dat. Hackers, designers, developers, startups en investeerders werden dit jaar op Trailerpark Input/Output uitgenodigd hun beste kunnen te laten zien. Een beetje als SXSW op zijn Scandinavisch. Voor nørds, dus, zoals de Denen hun doelgroep liefkozend noemden. Het resultaat was een ramvol dagprogramma op de vrijdag, vol technologie en gekke kunstjes. ‘s Werelds enige cyborg, de Brit Neil Harbisson, was er. Ik woonde lezingen bij over hoe bang we moeten zijn voor technologie, over hoe robots al onze banen kunnen overnemen (ja, dus ook de jouwe), en over het zelf maken van virtual reality brillen. Appeltje-eitje, aldus doe-het-zelver Magnus.

Ohja, die bardiensten

Ik en mijn bar.

Dit alles is natuurlijk niet gratis. Het festival was al weken vooraf uitverkocht, zowel de passepartouts als de dagtickets. Als vrijwilliger wandel je daar zo aan voorbij, want je krijgt een polsbandje en een kek festivalshirt (dit jaar in het weinig flatteuze pisgeel, tja). Er is koffie en thee, en natuurlijk frisdrank zoveel je wilt. Na je bardienst mag je best wat van de drankjes die je serveert, proeven.

Of je ook iets moet kúnnen om te mogen vrijwilligen? Nee, niet echt. Optellen en aftrekken, natuurlijk. Genoeg wisselgeld teruggeven. Een biertje van een Faxe Kondi onderscheiden. Rum mixen met cola. Of wodka met trænebærsap (cranberrysap). Engels, voor als je het Deens niet beheerst. En als dat allemaal te ingewikkeld klinkt, mag je je ook aanmelden als wacht, of bij de ticketverkoop. Opties genoeg, dus.

Feiten

– Datum: 30 juli – 1 augustus 2015.
– Data volgend jaar: nog niet bekend.
– Aantal bezoekers: hoogstens een paar duizend (maar ik heb ze niet geteld en kan nergens getallen vinden)
– Bestaat sinds: 2007
– Entreekosten: DKK 500 (EUR 70) voor een passe-partout en DKK 200 (EUR 27) voor een dagkaart (prijs 2015)
– Lokatie: Copenhagen Skatepark, aan de rand van Vesterbro
– Website: www.trailerparkfestival.com
– Aanmelden als vrijwilliger? Houd de website in de gaten. Inschrijving opent voorjaar 2016.

Geïnteresseerd in andere evenementen (sport, kunst, cultuur) waar je als vrijwilliger aan bij kunt dragen in ruil voor een leuke dag? Kijk op de website van CPH Volunteers. Ook als kortstondige bezoeker ben je daar van harte welkom.