Op het eerste gehoor klinken de tracks op Year Of The Flesh als feel good nummers. De fijne stem van Snævar, a.k.a. Dad Rocks! en de upbeat maar toch melancholische klanken van diverse instrumenten herbergen echter maatschappijkritische teksten die wel erg dichtbij komen. Dit komt vooral door de onderwerpen, waarin je jezelf of iemand uit te omgeving vast wel in herkent: elke dag op weg zijn naar een baan die je haat, een negatief zelfbeeld hebben en overmatig smartphonegebruik. Door de knipoog waarmee Dad Rocks! de thema’s brengt, blijft de plaat echter fijn om te luisteren en is hij niet te zwaar op de hand.
Year Of The Flesh is, in tegenstelling tot voorganger Mount Modern een plaat die wat meer luisterbeurten nodig heeft voordat het kwartje valt. Op Mount Modern hoor je ook maatschappijkritische teksten, maar met een grappige ondertoon, zoals “I became a boy when I received my first Happy Meal toy” in Downaging. Op Year Of The Flesh zijn de onderwerpen een stuk serieuzer: “she’ll be sitting besided their hospital bed, looking at her smartphone until they are dead” in Daughter Track. En ondertussen is de kans groot dat je meebeweegt op de upbeat muziek die klinkt.
Hoop en angst
In the Seine is ook zo’n track waar je op wilt dansen, maar ondertussen gaat het over de drang naar succes en koopzucht. Waves is muzikaal wat rustiger, en gaat over tienermeisjes die ten prooi vallen aan het door de media en sterren bepaalde schoonheidsideaal, terwijl in White Collar een ‘stay at work dad’ centraal staat, die thuis alles verpest.
Afsluiter Body Mass Index is wel het meest indringende nummer. De tekst, die prima wordt samengevat in de repeterende zin “your weight is low but your eyes still glow as you go through hell in the hospital smell” gaat vergezeld van hoopvolle muziek, terwijl de afsluitende zin “the sound of farewell” de angst draagt om de zieke te verliezen.
En dat is eigenlijk ook het thema op de hele plaat: Year Of The Flesh is een hoopvolle feel good masterpiece over de tragedie van de huidige maatschappij. Ik zeg, luisteren!
Year of the Flesh – Dad Rocks! op iTunes.
Dad Rocks!?
Dad Rocks!, voor wie hem nog niet kent, is een van oorsprong IJslandse singer-songwriter uit Aarhus (DK), zijn muziek is geïnspireerd door artiesten als Bill Callahan, Owen en Why? en de naam Dad Rocks!, is meer dan een knipoog naar het ‘dad rock’-genre: het is een eerbetoon aan zijn kinderen, zijn belangrijkste inspiratiebron.
Leave a Reply