In het eerste weekend van Mei 2013 was het dan eindelijk weer zover. Het jaarlijkse muziekfestival in Aarhus waarbij de Deense muziekindustrie nieuwe en vernieuw(en)de bands presenteert, die zowel nationale als internationale aandacht verdienen. Nordic Vibes ging 2 man en 1 vrouw sterk poolshoogte nemen op Jutland. De belangrijkste conclusie: het Deense muzikale aanbod is zeer divers. Van grunge door de tieners van Baby in Vain tot het jazzy Madame Indigo en van de metal hip-hop van Slowolf tot de over-the-top Disco-pop van Vinnie Who. Het lijkt er op dat de echte muzikale invasie van de Vikingen nog moet komen!
In de twee dagen van het festival betraden maar liefst 125 acts het podium. Overwegend Deense acts maar ook enkele Noorse, Zweedse, IJslandse, Farøer en zelfs een Mexicaanse artieste. Nog los van het feit dat niet alle genres je even goed zullen bekoren zijn het er te veel om allemaal te zien en te beluisteren. Een voorselectie van bijna veertig acts, onderverdeeld in MUST-see’s en extra’s/reserves, resulteerde in de mogelijkheid om van 24 acts het hele optreden te kunnen zien. Mijn SPOT-ervaring leverde zes hoogtepunten en twee “Oh Ja!’s” op.
Zes muzikale hoogtepunten
So-so Echo
Te beginnen met ‘So-so Echo’ dat vermoedelijk de jongste band van SPOT was. In januari 2013 opgericht en in maart stonden ze al in het voorprogramma van The Raveonettes-tour in Denemarken. Maar So-so Echo is dan ook niet zomaar een bandje. Jenny Rossander, oftewel Lydmor, en Thorben Seierø Jensen en Sune Sølund van Alcoholic Faith Mission waren aanvankelijk van plan om in Los Angeles te werken aan een filmmuziekproject, maar het liep anders. De muzikale chemie was zo goed dat ze ter plekke een nieuwe band vormden: So-so Echo. Terug in Denemarken namen ze gelijk maar een heel album op dat binnenkort uitkomt. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen ze het podium betraden. Live konden ze deze alleen maar bevestigen. Het trio wist vanaf de eerste noot met hun melancholische electro-pop de aandacht vast te houden. En als de muziek het al niet deed dan was het de indringende oogopslag van Jenny. Daarnaast was de stage-set goed doordacht. Tussen gekleurde TL-lampen en een groot “So-so Echo”-kunstwerk waren ze al nippend aan hun cocktail de onbetwiste winnaar van de avond.
The Malpractice
Eerder op de dag begon voor mij het festival met The Malpractice. In Maart zouden ze hun Nederlandse debuut hebben gemaakt tijdens het Nordic Delight Festival ware het niet dat ze moesten afzeggen. The Malpractice is in feite het solo-project van Johannes Gammelby. Saillant detail 1: de bandleden zijn tevens mede-musici van de band Beta Satan waarin hij ook speelt. Saillant detail 2: in december ’12 zag ik ze voor het eerst in Kopenhagen en was niet direct onder de indruk. Na enkele thuis-luisterbeurten van “Boss Stallion” en bijv. “It’s all about love” was ik om. Hierdoor was het live nu wel genieten. Het geluid bleek achteraf niet overal even fantastisch te horen in de bunker waar ze speelden. Maar hard, strak en intens was het zonder meer. Het wachten is op het tweede album en een tweede kans op een Nederlands debuut.
Bon Homme
Gedurende het festival-weekend waren er ook meerdere invitation-only showcases en vrij toegankelijke openluchtconcerten waar SPOT-acts, maar ook andere interessante bands, hun opwachting maakten. Tijdens een van deze showcases trad de zanger/bassist van WhoMadeWho,Tomas Høffding, als Bon Homme op. Dit soloproject bestond al enkele jaren maar met de onlangs verschenen EP “Night Tripper” met een gastoptreden van Lydmor is hij weer helemaal terug. Met bolhoed op het hoofd en xylofoon tussen alle electronica wist hij samen met Lydmor bijna letterlijk de daken van Aarhus te bestormen door de stevige bass. Of het de priemende ogen van de zangeres waren of de muzikale charmes met hypnotiserende stem van deze “one-man”-show.. ik wil meer! Helaas is de EP nog niet in Nederland verkrijgbaar maar de video van “The Optimist” is zeker het beluisteren waard.
Ice Cream Catherdral
Door naar ontdekking nummer 4, de nog zeer jeugdig ogende band Ice Cream Cathedral. Ik zag ze twee keer in compleet andere omstandigheden. Buiten, relaxed in het zonnetje, en binnen in bijna complete duisternis. Het lieve schoolmeisje van de lunch was ‘s avonds veranderd in een vrouw in decente jurk. Ice Cream Cathedral maakt sprankelijke Space-pop waarbij een indoor-zonsverduistering zonder video-projecties de live-beleving van de muziek geen goed doen, maar het optreden tijdens de Daydream-party daarentegen was een mooi voorbeeld van waar je het meeste kan genieten van hun muziek: in de zon, op een zomerse festivalweide genietend van een verkoelend ijsje.
Penny Police
Bij het horen van de artiestennaam Penny Police zou je in eerste instantie kunnen denken dat Marie Fjeldsted een voorliefde heeft voor paarden en politie. Ik ben het haar vergeten te vragen tijdens ons interview maar feit is dat ze al vanaf haar 9e graag piano speelde. Later leerde ze ook de fijne kneepjes van het kerkorgel en maakte haar eerste EP en album grotendeels met een autoharp. Op de tweede avond van het festival, op 4 mei, trad ze aan op het voor Nederlanders meest ongelukkige moment: acht uur ten tijden van de dodenherdenking. De Deense had daar gelukkig geen last van en gaf met haar band een boeiend en afwisselend optreden. Of het kwam doordat haar meest recente EP “Sink or Sail” meer ambient georiënteerd was of door de charme van Marie zelf, haar optreden was goed bezocht. Grootste nadeel was alleen wel dat spelende in een hoek van de entreehal van het Musikhuset de interactie met haar publiek niet ideaal was. Ik kijk nu al uit naar een optreden van haar in bijvoorbeeld De Spiegelbar van Tivoli!
Nelson Can
Over het zesde hoogtepunt kan ik heel kort zijn: Nelson Can! We tipten ze al eerder maar zowel electrisch versterkt in een zaal als (semi)akoestisch tijdens een instore, ze blijven overtuigen.
Oh ja!
Pas na het festival ontdek je soms nog acts die je eigenlijk niet had willen missen, maar toch aan je voorbij liet gaan. Een van de voor mij meest (on)opvallende is Marie Key. Een Deense zangeres die voorheen in een folkband speelde maar sinds 2011 catchy electropop-songs maakt. Met als meest in het oor springende nummer “Mere Snak, Mindere Musik” van haar eerste solo-album waarmee ze destijds al een bescheiden hit had. Het heeft wel iets weg van de muziek van Nena of bijvoorbeeld “Ohne Dich” van Munchener Freiheit. Inmiddels is haar 2e album uit en treedt ze op voor volle zalen. De kans dat we haar snel in Nederland zullen zien is echter erg klein. Ze zingt namelijk in het Deens.
Een band die minder goed uit de muzikale verf kwam was Bloodgroup uit IJsland. Ik zag ze al enkele malen eerder tijdens Iceland Airwaves maar ditmaal was het minder spetterend. Misschien was het publiek te onwennig zo aan het einde van hun huidige tour of waren het de nieuwe nummers die nog niet beklijfden. Bij het beluisteren thuis van het laatste album “Tracing Echoes” valt op dat Bloodgroup rustiger klinkt maar nog steeds op en top ‘Bloodgroup’. Nummers die het beste luid met veel bass tot hun recht komen. Live dus!
Het wachten op optredens van de diverse SPOT-acts hoeft overigens niet van lange duur te zijn. ‘Indians’ speelt op Best Kept Secret-festival en ‘Schultz and Forever’ speelt 1 september in Utrecht en Breda. Waar we langer op zullen moeten wachten is de volgende editie van SPOT-festival. Ik kijk er nu al naar uit!
Leave a Reply