In de ban van Sigur Rós (IS)

Posted by: Janine , 28 maart, 2012

Sigur Rós speelt tóch twee concerten in Paradiso, komt in mei met een nieuwe cd (Valtari) en heeft een nieuwe videoclip. De concerten waren binnen een half uur uitverkocht (als de kaartverkoop voor Into The Great Wide Open niet op dezelfde dag was gestart, was het ongetwijfeld sneller gegaan!) en de reacties op de video zijn meer dan positief.
Vanuit het niets lijkt de band 12 jaar geleden omarmd te worden door de hele wereld: In 2000 brengt Sigur Rós hun tweede plaat ‘ágætis byrjun’ uit. Deze werd opgepikt door Fatcat Records, die het album in de UK lanceerde. In Amerika vochten de maatschappijen om de band te tekenen. Er werd veel geld geboden, maar Sigur Rós koos voor mca records, waar ze de meeste artistieke vrijheid kregen. Sigur Rós bestaat dan acht jaar. Wereldwijde verovering was al snel een feit en Nederland is hierbij niet overgeslagen. De band heeft een vibe waar velen graag van willen genieten. Wat is die vibe precies?

Sigur Rós heeft een heel eigen geluid. Ze weten het geluid van hun eigen land te vangen in hun muziek: weidsheid, mystiek, rust, leegheid, het geluid van de zee, de wind, ongerepte natuur. Niets gaat snel, wat een verademing is de westerse cultuur, waar iedereen zichzelf keihard voorbij rent. Dit geluid maakt de band met de standaard instrumenten, maar wel met een twist: hier vind je een lijst met gebruikte instrumenten, zoals een avocado shaped shaker, glockenspiel en een music-box. En dan die stem van zanger Jónsi.. hij zingt in het IJslands en soms in ‘hopelandic’, een niet bestaande taal. Het titelloze album uit 2002 is geheel in het ‘hopelandic’ gezongen. Solo heeft Jónsi ook pareltjes op zijn naam staan, de meest recente is ‘We bought a zoo’, een soundtrack behorende bij de Cameron Crow film met dezelfde naam. De OST bevat 30 minuten nieuw materiaal, vergezeld van opnieuw opgenomen materiaal van Jónsi’s solo-debuut “go” en “hoppípolla” van Sigur Rós.

Beeld is een belangrijk onderdeel van de vibe van de band. Ze hebben enkele bijzondere video’s op hun naam staan, stuk voor stuk zijn het korte films:

Hun eerste video was voor svefn-g-englar, kwam uit in 2000. In de video zijn leden van de Perlan Theatre Group te zien: een IJslandse groep acteurs met het syndroom van Down die regelmatig optreden in IJsland:

De tweede video, voor viðrar vel til loftárása, speelt zich af in de 50’s en vertelt het verhaal van twee jonge jongens. Uiteraard is het geen standaard verhaal:

De derde video, untitled 1, werd geregiseerd door de gerespecteerde Italiaanse regisseur en fotograaf floria sigismondi. Het is een donkere video, tmet spelende kinderen in een post-apocalyptische speeltuin, bedekt door zwarte sneeuw, waar ze gasmaskers moeten dragen. In 2003 kreeg de video de MTV-europe music award voor beste video van 2003.

Twee dagen geleden is de nieuwste video online geplaatst: Ekki múkk. Een track die klinkt alsof hij wordt afgespeeld met een platenspeler en een kunstwerk als video, waarin traagheid en de zee centraal staan: