Susanne Sundfør. Je vindt het prachtig of je kunt er niet zoveel mee. Ze is voor velen geen onbekende naam meer, want  als voorprogramma voor Thomas Dybdahl en met een solotour door Nederland heeft ze een (kleine) naam gevestigd. Met recht, want deze Noorse dame is een opvallende verschijning in de muziekwereld.

Take One
In 2007 debuteerde ze met een titelloos album, een plaat met pakkende popliedjes die allemaal in band-format werden gespeeld. Voor veel mensen was dat misschien een lichte teleurstelling, want ze was bekend geworden met diezelfde liedjes, maar dan met haar opvallende stem in het centrum, zichzelf begeleidend op piano. Het album beviel haar zelf blijkbaar ook niet, want een jaar later bracht ze hetzelfde album opnieuw uit! Maar ditmaal helemaal solo, alleen haar stem en piano. De titel van dat tweede album, Take One, zegt genoeg over haar wens om de valse start te vergeten. Het was een geslaagde opzet, want met Take One maakte  ze een prachtig album vol liedjes met kop en staart en een heldere en eenvoudig geluid.

The Brothel
Daarna veranderde haar geluid. Haar stem trad meer naar de voorgrond en electronica deed zijn intrede. Dat leverde het album The Brothel op in 2010. Niet altijd even makkelijk, soms wel degelijk meeslepend, zoals in de titeltrack. Een album dat door de Noorse media op handen werd gedragen, maar ook als moeilijk te boek staat. De aandacht die haar stem opeist speelt daarin zeker een rol. Media-aandacht kreeg ze ook door haar stunt bij de Noorse Grammys. Ze was genomineerd in de categorie voor beste vrouwelijke artiest, maar weigerde de nominatie, omdat ze vond dat muziek niets met geslacht te maken moest hebben. Die jonge vrouw achter die piano werd een bloedserieus artieste.

The Silicone Veil
En op 26 maart is de opvolger klaar, The Silicone Veil, waarvoor de verwachtingen inmiddels hoog opgelopen zijn. De eerste single laat horen dat ze haar stem iets meer in bedwang houdt, voor sommigen onder ons een ware zegen. Maar dat maakt het er niet perse makkelijker op. De video van White Foxes vertelt een verhaal, maar welk? Een dode vos in de armen van een jongen, een zwarte motorrijder met een sticker van een vos voorop, een man die geopereerd wordt aan een vossenfoetus in zijn hoofd? En Susanne Sundfør achter een besneeuwde piano in een bos. Het intrigeert, maar leidt ook af van de muziek. En die heeft iets fascinerends, een ijskoude, serieuze laag, maar ook een breekbare openheid en eerlijkheid. Dit is geloof ik wel iets dat je kunst kan noemen. Oordeel zelf.