Afgelopen vrijdag stond The Sounds uit Zweden in de Melkweg in Amsterdam. Met vier albums op zak en een schijnbaar eindeloos tourschema over de hele wereld heeft The Sounds een grote fanbase opgebouwd. De fans kregen vrijdagavond waar ze voor kwamen: een superenergieke band met opzwepende, catchy indiepop. Een dik uur feest waarbij frontvrouw Maja Ivarsson stralend middelpunt was. Een echte rockchick, rokend en drinkend op het podium, maar zonder torenhoge pretenties. Dat bleek wel toen Nordic Vibes een paar uur voor het concert de eer had Maja een paar vragen te stellen.

© Leane Mueller

Op de vraag wat ze er van vindt dat The Sounds gezien wordt als Zweedse band zegt ze: ‘Weet je, toen ik opgroeide in Zweden luisterde ik naar muziek uit Amerika of Engeland en dacht ik soms dat het misschien wel beter was als ik uit die landen kwam. Maar aan de andere kant zijn er bands vóór ons geweest, zoals Europe, The Cardigans en zelfs Abba, die hebben laten zien dat je niet uit een Engelstalig land hoefde te komen om internationaal succes te hebben. Een journalist gebruikte daar een goede metafoor voor, het Björn Borg-effect. Borg baande de weg voor andere Zweedse tennisspelers. Hij opende de deur en liet zien dat het mogelijk was om uit een klein land te komen en succes te hebben. Dat was ook zo met muziek. Een paar grote bands uit Zweden lieten zien dat het kon. Dus als je opgroeit in Zweden denk je: weet je, het is niet onmogelijk, ik kan dit, ik kan een meisje zijn uit een kleine dorpje en toch voor een uitverkochte zaal in New York of Los Angeles staan. Die gedachte was heel erg belangrijk toen we begonnen met de band.’ Daar voegt ze nog aan toe: ‘In het begin waren we onderdeel van een soort Zweedse invasie in Amerika, samen met onder andere The Hives en Soundtrack Of Our Lives, maar nu zijn wij eigenlijk de enige band die over is. Dat komt door een hoop discipline en hard werken, maar natuurlijk ook door een beetje geluk en timing. Inmiddels is onze naam groter dan onze nationaliteit.’

Jullie hebben het laatste album zelf geproduceerd. Hoe was dat?
‘Dat was te gek. Al die jaren met verschillende studio’s en producers waren nodig omdat we een liveband zijn, we hadden geen idee hoe het allemaal werkte. Het was nodig dat er iemand was. Maar na al die jaren en met alle ervaring die we hebben opgedaan zou een producer alleen maar in de weg zitten. We zouden denken: jij weet niet wat we willen, wij wel! Het voelt erg goed om het zo te doen, we weten precies hoe we willen klinken. En ik moet zeggen, de jongens zijn echt ontzettend goed met alle technische dingen. We hebben onze oefenruimte ingericht als studio, een ruimte die we trouwens geërfd hebben van The Cardigans. We hadden wel een studio engineer die er was als een soort vader, omdat we anders eeuwig met een bepaald geluid zouden spelen. Het was goed dat er iemand was die zei: oké, vandaag doen we de gitaren of de zang. Het was fijn om een schema te hebben. Maar verder hebben we alles zelf gedaan.’

Het is bijna een jaar geleden dat het album Something To Die For verscheen. Zijn jullie al nieuw materiaal aan het schrijven?
‘We zijn geen band die nummers schrijft op tour. Na de opnames heb je het helemaal gehad met de studio en wil je gewoon het podium op, spelen. Maar dit is wel de tijd dat je ideeën verzamelt, je denkt bijvoorbeeld terug aan mensen en hun verhalen. Je verzamelt dingen voor je volgende album.’

Wat is jouw rol in dat geheel? Felix (gitaar) en Jesper (keyboards, gitaar) schrijven bijna alle nummers.
‘Voor het eerste album schreef ik alle teksten en veel van de muziek. Bij het tweede album verbrak ik mijn relatie met de toenmalige drummer, we waren vijf jaar bij elkaar. Toen schreef ik nog wat teksten en een beetje muziek. Maar toen ontstond er iets meer afstand, want ik ben gewend aan de ouderwetse manier van liedjes schrijven, om te gaan zitten met een gitaar, te gaan jammen en een melodie te verzinnen. Nu zit een van ons met zijn koptelefoon achter een computer te schrijven. Ik voel me daarin wel een beetje verloren. Ik mis het echt. Maar ik kan misschien een soloproject doen, dan kan ik het op mijn manier doen. Ik zeg trouwens niet dat ik dat ook echt ga doen. Jesper en Felix hebben liedjes geschreven voor Krezip, ze zijn echt goede songwriters en ik zou de liedjes niet zingen als ze slecht waren natuurlijk. Het zijn mijn vrienden, ik ken ze al 14 jaar, en waar ze ook over schrijven, ik snap wat ze bedoelen. Het voelt zeker als iets dat ik kan zingen met gevoel en waar ik voor kan staan. En ik kan her en der dingen aanpassen. Fredrik, onze huidige drummer, had nog nooit iets geschreven en hij schrijft nu ook . Het verschilt per album wie er bijdraagt. Dat is alleen maar goed, het is steeds een ‘work in progress’ waar iedereen deel van uit moet maken.’

Heb je een idee hoe jullie sound zich gaat ontwikkelen?
‘Ons derde album ging heel erg uit van piano en gitaar en was vrij langzaam, de laatste plaat was een soort tegenreactie. We wilden meer electronica, meer tempo. Ons vijfde album wordt misschien wel een punkrockplaat, wie weet. En dat is juist de kracht van onze band, we kunnen bijna alles. We kunnen een ballad doen, we kunnen hiphop beats gebruiken, wat dan ook en het klinkt nog steeds als The Sounds.’

Waar komt die naam, The Sounds, eigenlijk vandaan?
‘Oh, dat is een grappig verhaal. Of misschien ook niet. Felix en ik kenden elkaar van school, maar de andere bandleden ontmoette ik voor het eerst in de oefenruimte. Ik had daarvoor trouwens nog nooit in een band gezongen. Om elkaar wat beter te leren kennen, gingen we met z’n allen op reis naar Londen. Daar we gingen naar The 100 Club, waar een poster hing met aankondigingen, iets met ‘The sound of…’. Felix keek er een tijdje er naar. Een week later zouden we we ons eerste optreden hebben in Zweden. De promoter belde ons op en zei dat we moesten spelen, maar we hadden nog geen naam. Oh jee, dachten we. Maar even later belde Felix me op met het verhaal over die poster, en dat we een S achter ‘The Sound’ konden plakken. Ik hou van kunst en keek naar de visuele kant van de letters, en die beviel me wel, dus besloten we die naam te nemen.’

En als we het dan toch over namen hebben, jullie label en studio heten Arnioki. Wat heeft die naam te betekenen?
‘Dat is een inside joke. Het komt van de namen Arne en Åke, allebei ouderwetse mannennamen. We zaten gewoon te spelen met gekke namen en zo werd het ineens Arnioki. Het zou iets Japans kunnen zijn, maar het is gewoon een Sounds-grap. We hadden onze band ook Arnioki kunnen noemen, als je groot wordt maakt het eigenlijk niet meer uit hoe je heet. Er zijn zoveel gekke namen tegenwoordig, zoals Coldplay bijvoorbeeld, haha, wat betekent dat eigenlijk?’

Jullie muziek is erg direct en catchy. Kun je iets zeggen over de teksten van The Sounds?
‘Om eerlijk te zijn schrijven we altijd eerst de muziek. Want als je de muziek hebt, dan weet je een beetje waar het liedje over gaat. Maar ik hou ook erg van een onverwachte draai. Als de muziek heel erg upbeat is, dan zing ik graag iets over een gebroken hart of iets melancholisch. En dat zet je misschien ook aan het luisteren, want je zingt dan mee, maar ontdekt dat het over de dood of verbroken relaties gaat. Soms is het wel moeilijk, want dan schrijven we pas op het laatste moment een tekst. En het is soms goed om Engels niet als eerste taal te hebben, want dan ben je minder beperkt. Af en toe weet je niet zeker of iets wel een bestaand woord is, maar het klinkt dan wel goed samen met de muziek. We bellen dan naar John, onze tourmanager, en vragen of het kan. En het hoeft niet altijd grammaticaal correct te zijn. In het nummer Yeah Yeah Yeah bijvoorbeeld zing ik ‘you ain’t nothing but a BFI’, mensen vragen wat dat betekent. We wilden B.I.T.C.H. gebruiken, maar dat past niet qua lettergrepen, dus verzonnen we BFI, Big Fucking Idiot. Misschien was je daar niet op gekomen als je uit Amerika kwam. We kunnen iets meer spelen met de taal.’

Heb je nog ‘Nordic’ muziektips?
‘First Aid Kit is een goede band. Maar verder vind ik het moeilijk te beantwoorden, we zijn zo weinig thuis. Bij de laatste Zweedse Grammys wonnen er bands waar ik nog nooit van gehoord had.’

Liggen er voor jou nog nieuwe muzikale samenwerkingen in het verschiet?
‘Ik heb iets samen gedaan met All Time Low, maar sindsdien heb ik er niet meer naar geluisterd. Er zijn wat dingen gaande, maar daar kan ik je nog niets over vertellen. Ik wil het niet verknallen voordat het lukt.’

De tijd zit erop, maar voordat de tourmanager in de deuropening verschijnt kan Maja nog net iets vertellen over het optreden van vanavond in de Melkweg: ‘Twee dagen geleden ben ik gevallen op het podium en heb ik mijn enkel verzwikt. Ik had bloedende knokkels, met verband en alles. Het leek wel of ik in een oorlog zat. Nee Maja, je bent alleen maar op tournee, zei ik tegen mezelf. Ik hoop gewoon dat het goed gaat, het is niet altijd makkelijk om hoge hakken te dragen! Maar het wordt een goede Sounds-show, zoals altijd.’

En dat werd het.

Albums op iTunes: